مروری بر مراسم بزرگداشت ۷۰ مین سال پیروزی بر فاشیسم هیتلری

مروری بر مراسم بزرگداشت ۷۰ مین سال پیروزی بر فاشیسم هیتلری

تحریف تاریخ

روز ۹ ماه مه ۲۰۱۵، ششصد هزار تن از مردم مسکو با دردست داشتن عکس های پدربزرگان و عزیزان خود که در مبارزه علیه فاشیسم هیتلری و دفاع از وطن سوسیالیستی به خون تپیدند، به خیابانها آمده و یاد این رویداد مهم تاریخی را گرامی داشتند.
مراسم بزرگداشت ۷۰ مین سال پیروزی بر نازیسم در شهر مسکو (۹ مه ۲۰۱۵) بخاطر فشار دولت واشینگتن، مورد تحریم تمام کشورهای عضو اتحادیه اروپا ـ به غیر از یونان ـ قرار گرفت. رسانه های گروهی جهان غرب نیز پیرو همین سیاست و رهنمود، سعی و تلاش بسیار نمودند تا اخبار مراسم مربوط به این واقعه مهم تاریخی در شهر مسکو را بی رنگ جلوه داده و نقش ارتش سرخ کارگران و زحمتکشان اتحاد شوروی تحت رهبری رفیق ژوزف استالین را در این پیروزی، کم اهمیت وانمود سازند.

به عبارت بهتر، تلاش مزورانه و عوام فریبانه برای تحریف تاریخ و تدوین مجدد و دروغین آن.
نباید فراموش کرد که در اجرای این سیاست، مراکز تصمیم گیری در جهان غرب موفقیت های کوتاه مدتی نیز داشته اند (کوتاه مدت از این جنبه که تاریخ را نمی شود تحریف کرد). در پایان جنگ جهانی دوم، بنابه نظرسنجی انتشارات تاریخ جهان، ۸۷ درصد مردم اروپا رهایی خود از یوغ فاشیسم را مدیون تلاش ها و از جان گذشتگی نیروهای ارتش سرخ اتحاد شوروی می دانستند. همین موسسه در نظرسنجی اخیر خود (۲۰۱۳) در همین خصوص، می نویسد: «در آلمان، در بریتانیا و در فرانسه ۸۷ درصد از جوانان منکر نقش حیاتی و مهم اتحاد شوروی در رهایی اروپا از سلطه نازیسم می باشند.»

در روز ۲۲ ژوئن ۱۹۴۱، ارتش هیتلری با ۵/۵ میلیون سرباز، ۳۵۰۰ تانک و ۵۰۰۰ جنگنده، اتحاد شوروی را مورد تهاجم وحشیانه خود قرار داد. در این حمله ۲۰۱ لشکر، یا به عبارت بهتر ۷۵ درصد نیروی ارتش آلمان هیتلری شرکت داشتند. به این رقم می باید ۳۷ لشکر متعلق به متحدین آلمان (از جمله ایتالیا) را نیز اضافه نمود.
با آغاز حمله ارتش هیتلری، اتحاد شوروی مصرانه و به کرات از متحدین و هم پیمانان آمریکایی و بریتانیایی خود خواستار گشودن جبهه دوم (مطابق توافقات منعقده) در نورماندی فرانسه شد. اما ایالات متحده و بریتانیا با هدف تضعیف دو طرف درگیر و داشتن موضع برتر و قوی در پایان جنگ و بهره برداری از آن در مذاکرات صلح پایان جنگ، موعد گشودن جبهه دوم را سالها به تعویق انداختند. بالاخره جبهه دوم در ژوئن ۱۹۴۴ با پیاده شدن نیروهای بریتانیایی ـ آمریکایی در سواحل نورماندی فرانسه گشوده شد. جبهه دوم زمانی گشوده شد که در سایه قهرمانی های تاریخی و حماسی مردم شوروی، نیروهای ارتش سرخ و توده های مسلح پارتیزان، ارتش فاشیست هیتلری کاملا درهم شکسته و تضعیف شده و چاره ای جز عقب نشینی به سوی برلین را نداشت. ارتش سرخ کارگران و زحمتکشان تمامی خاک کشور عزیز لنین را آزاد کرد و به دروازه های شهر ورشو (پایتخت لهستان) رسیده بودند. گشودن جبهه دوم اهمیت حیاتی در پیروزی ارتش سرخ بر آلمان فاشیست نداشت. جبهه دوم تنها سقوط رژیم هیتلری را تسریع نمود.

برای پیروزی بر فاشیسم، اتحاد شوروی بهای سنگینی را پرداخت نمود: نزدیک به ۲۷ میلیون شهروند به خون تپیده ـ یا به عبارت بهتر ۱۵ درصد جمعیت کل کشور، ۵ میلیون تبعیدی به آلمان، تخریب کامل ۱۷۰۰ شهر و قصبه، تخریب کامل ۷۰ هزار روستا، تخریب کامل ۳۰ هزار کارخانه و مجتمع تولیدی.
و امروز جهان غرب عوام فریبانه و مزورانه تلاش می کند تا این صفحات درخشان از فداکاری و ازجان گذشتگی را از صفحات تاریخ اروپا پاک نماید.
تلاش بیهوده، مغرضانه و عبث.
با تحریم مراسم ۷۰ مین سال پیروزی بر فاشیسم هیتلری (بنابه توصیه برادر بزرگ امپریالیسم آمریکا)، و برای حمایت از نازی های تازه به قدرت رسیده در کیف کنونی، دولت های اروپای غربی در حقیقت برای پاک کردن سوابق تاریخ کشور، مبارزات و مقاومت مردم خود در برابر اشغالگران هیتلری تلاش ورزند.
در اینجا بد نیست به تبلیغات گسترده رسانه های گروهی جهان غرب در خصوص «انزوای پوتین در مراسم رژه نظامی ۹ ماه مه در شهر مسکو» اشاره کنیم.
بدنبال فشار و توصیه ایالات متحده، اکثر کشورهای اروپایی (بجز یونان) از اعزام رئیس جمهور و یا نخست وزیر به مسکو برای شرکت در مراسم بزرگداشت خودداری نمودند. در مراسم مذکور در مسکو، رهبران کشورهای چین، هند و اکثر کشورهای آمریکای لاتین حضور داشتند. وزنه جمعیتی کشورهای شرکت کننده (در سطح رئیس جمهور) در مراسم مسکو، ۵۰ درصد جمعیت کره زمین را شامل می شود.اگر بخواهیم وزنه اقتصادی این کشورها را درنظر بگیریم، باید یادآور شویم که این کشورها، حداقل ۴۰ درصد اقتصاد و مبادلات تجاری جهان را در کنترل کامل خود دارند. در چنین شرایطی صحبت از «انزوای پوتین» مقوله ای غیرواقعی و غیرمنطقی می باشد.

اما بررسی مراسم مسکو از زاویه سیاسی بسیار مهمتر است. در این مراسم روسای جمهور و یا نخست وزیران کشورهای عضو پیمان اقتصادی BRICS (چین، هند، برزیل، روسیه و آفریقای جنوبی) و کشورهای عضو پیمان امنیتی OSC (ارمنستان، بیلورسی، قزاقستان، روسیه، تاجیکستان، قرقیزستان و صربستان) شرکت داشتند. افزون بر این، حضور روسای جمهور چین و هند در این مراسم از اهمیت بالایی برخوردار بود. مردم چین بهای بسیار سنگینی را در نبرد علیه فاشیسم ژاپن پرداخت نمودند. برای آنها جنگ جهانی دوم نه در سال ۱۹۳۹، بلکه در سال ۱۹۳۷ آغاز گردید. بعد از اتحاد شوروی، مردم چین سنگین ترین بهای انسانی را در جنگ جهانی دوم پرداخت نمودند. متأسفانه در مورد وحشی گری ها و جنایات ارتش ژاپن علیه مردم چین کمتر صحبت می شود. ارتش هند علیه فاشیست های آلمانی و ایتالیایی و همچنین ژاپنی جنگیده و صفحات زرینی از قهرمانی و فداکاری را از خود در تاریخ به یادگار گذارده است. شرکت ارتش های هند و چین در مراسم رژه نظامی در مسکو از اهمیت تاریخی بالا و سمبلیکی برخوردار است.
لوران فابیوس، وزیر امور خارجه فرانسه به نیابت از رئیس جمهور در این مراسم شرکت نمود. این کشور نیز همانند دیگر کشورهای اروپایی از شرکت در سطح رئیس جمهور و یا نخست وزیر در مراسم مسکو خودداری و به عبارت بهتر آن را تحریم نمود.

در اینجا بد نیست اشاره کنیم که مسئولان سیاسی و اجرایی فرانسه از یادآوری تاریخ واقعی و حقیقی جنگ جهانی دوم چندان استقبال نمی نمایند. این عدم استقبال ریشه در تاریخ این کشور و ماهیت سازشکارانه، چاپلوسانه و نوکر منشانه بورژوازی حاکم در دوره جنگ جهانی دوم دارد. با آغاز عملیات نظامی هیتلر در اروپای غربی، فرانسه در عرض چند هفته و بدون مقاومت به اشغال ارتش هیتلری درآمد. بخش مهمی از بورژوازی حاکم بر این کشور با اشغالگران کنار آمده و به همکاری با آنها پرداختند. ارتش فرانسه به کلی از هم پاشید و تنها چند تن از کادرهای مهم آن به همراه ژنرال دوگل برای ادامه «مبارزه» و رهایی فرانسه به لندن عزیمت نمودند. بخش مهم فعالیت دوگل و همفکرانش در طول دوره چند ساله ترک فرانسه و گشایش جبهه دوم در نورماندی به دادن پیام های رادیویی، ارسال امکانات و اسلحه و فراخواندن مردم فرانسه به آماده شدن برای شروع جنگ علیه اشغالگران و در این خصوص منتظر دستور شخص دوگل ماندن، خلاصه می شود. نیروهای وابسته به دوگل در طی دوره اشغال فرانسه و تا روز گشایش جبهه دوم، بنابه دستور اکید دوگل از رویارویی با فاشیست های اشغالگر آلمانی خودداری می کردند. تنها مایه افتخار فرانسه در دوره اشغال این کشور، مبارزه راستین، انقلابی، قهرمانانه و مسلحانه کارگران، دهقانان، زحمتکشان و کمونیست های واقعی تحت رهبری انقلابی حزب کمونیست وقت معتقد به مارکسیسم ـ لنینیسم بود.

در دوره ای که ژنرال دوگل هواداران و مردم فرانسه را به دست روی دست گذاشتن و منتظر رهنمود وی برای آغاز نبرد علیه فاشیسم اشغالگر دعوت می نمود، کمونیست های فرانسوی با آغاز مبارزه قهرآمیز علیه نازی ها، پاریس را به ناامن ترین شهر جهان برای اشغالگران آلمانی تبدیل نمودند.
در خاتمه بد نیست اشاره کنیم که بورژوازی این کشور برای پاک کردن خاطره مبارزات قهرمانانه رزمندگان کمونیست علیه فاشیست های هیتلری، چند سال پیش دستور داد تا تاریخ فرانسه در طول جنگ جهانی دوم در کتابهای درسی دوباره نگاشته شود و در این تلاش بخش مربوط به مبارزات کارگران و زحمتکشان مسلح تحت رهبری حزب کمونیست از برنامه درسی دوره ابتدایی و متوسطه پاک گردید.